Ik deel graag mijn Fietsen Alle Jaren verhaal met jullie. In 2014 woonde ik in Kopenhagen in verband met het werk van mijn vrouw. Ik leerde wat Deens en had verder niet zoveel te doen. Totdat ik op teletekst – we hadden nog geen Wifi – las dat de gemeente Kopenhagen had besloten om een miljoen kronen te investeren in iets dat “Cykling Uden Alder” heette. Er zouden riksja’s komen in alle verzorgingstehuizen van de stad, zodat ook de oudere bewoners weer de wind door hun haren konden ervaren. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt.
Aanmelden
Ik checkte hun website en met één druk op de knop meldde ik me aan, waarmee ik ineens “aspirant riksjapiloot” was geworden. Ik had nog geen idee wat dat was, maar zo’n laagdrempelige aanpak beviel me wel. Na een instructie en een proefritje met Dorthe – Ole’s side-kick destijds – mocht ik mij volleerd riksjapiloot noemen. En mocht ik dus op pad met bewoners van woonzorgcentrum Nybodergaarden in het centrum van Kopenhagen. Via de online rittenplanner boekte – of zoals zij het zeggen – “snoepte” ik mijn eerste ritje.
Maar toen ik een paar dagen later bij het verzorgingstehuis kwam, was er niemand te zien. Ik naar binnen, niemand. Dan maar naar de 1e verdieping. Daar zat een groepje oudere mensen koffie te drinken. In mijn gebroken Deens sprak ik een verzorgende aan. Hij wist van niks. De teamleider werd ingeschakeld. Zij wist ook nergens van. Geen nood. Er werd spontaan gepeild of er iemand met deze “Hollander” een ritje wilde maken… En ja hoor, er wilden wel twee dames mee. Ik opgelucht dat ik niet voor niks was gekomen. En zo ontmoette ik Marie en Grete.
De Kleine zeemeermin
Marie en Grete zaten in het verzorgingstehuis nooit naast elkaar, maar op de riksja wel en al snel kwamen ze erachter dat ze uit dezelfde wijk van Kopenhagen kwamen. Er ontstond een geamuseerd gesprek, waar ik nauwelijks iets van verstond. Maar dat gaf niks. Ik trapte, zij kletsten. Zo moest het zijn. Via een paar hobbelige straatjes fietste ik richting het water. Langs bomen met felroze kersenbloesem tot bij de Kleine Zeemeermin. Eerst vielen de dames stil… (pauze) Toen kwamen ze superlatieven tekort. Hier waren ze al jaren niet meer geweest. En wat was het hier mooi!! ☺ (pauze) Ik verbaasde me over het effect van dit simpele ritje. Marie en Grete hadden elkaar ontmoet op een vreemde fiets en samen iets bijzonders beleefd op steenworpafstand van hun woonplek.
Vrijwilligers
Na een aantal ritjes – die natuurlijk echt niet allemaal zo fantastisch waren – ontdekte ik in de Deense rittenplanner dat er in Kopenhagen maar liefst 300 vrijwillige fietsers waren. En er stond een vrijwilligersbijeenkomst gepland. Daar wilde ik heen. Het was de eerste keer dat ze zoiets organiseerden. Tot mijn verbazing waren er van die 300 vrijwilligers maar 12 mensen aanwezig. Wat bleek. Veel vrijwilligers meldden zich – laagdrempelig – aan, maar kwamen niet bij de instructie of haakten daarna af. Vonden het toch te spannend of hadden het toch te druk. En ja, niet iedereen is even vrijpostig om in een verzorgingstehuis zelf op zoek te gaan naar passagiers! ☺
Nijmegen
Die vrijpostigheid heeft mij in 2015 enorm geholpen om in Nijmegen een begin te maken met Fietsen Alle Jaren. Maar het kreeg pas echt vorm toen er mensen op mijn pad kwamen met talenten die ik niet bezat. Dat raakt voor mij aan de kern van Fietsen Alle Jaren. Fietsen Alle Jaren bestaat dankzij mensen die een ideaal delen. Die elkaar opzoeken en in actie komen. Die met vallen en opstaan van en met elkaar durven leren. Want het is een enorme uitdaging om zo’n initiatief in de wereld te zetten. Dat was het voor Ole en Dorthe, dat was het voor ons in Nijmegen en dat is het voor jullie. Dorthe noemde mij een keer een “ildsjael”, letterlijk vertaald een “vuurziel”, iemand die ergens helemaal voor gaat. Bij deze deel ik die titel graag met jullie. Jullie zijn de “vuurzielen” van Fietsen Alle Jaren.
September 2021 Boi Huisman