Maandagmiddag, een ritje met de riksja voor Scharwyerveld. De twee passagiers zitten al
klaar in de hal als ik om 14u binnen kom rijden. Ik word hartelijk verwelkomd.
De lange, grijze heer heb ik vorige week rondgereden in de rolstoelfiets in een geleende
rolstoel want hij zit zelf niet in de rolstoel en op maandagochtend rijd ik met de rolstoelfiets.
Hij was erg zwijgzaam, de hele rit heeft hij letterlijk geen enkel woord gezegd. Ik heb
geprobeerd een paar keer wat te zeggen maar er kwam geen antwoord, misschien hoorde
hij me wel niet goed. De mevrouw die vanmiddag ook meerijdt, heb ik al meerdere keren meegehad in de riksja.
Nadat beiden in de gordel zitten, gaan we op weg. Het is bewolkt en een heel aangename temperatuur.
We rijden richting stad en dan ga ik altijd eerst vanaf het Keizer Karelplein naar het Henric
van Veldekeplein omdat ik dat zo schitterend vind daar met de St. Servaas en de rode St. Jan.
Ze reageren beiden bevestigend als ik even stop en zeg hoe mooi ik dat vind.
Dan gaan we verder richting Markt. Langzaamaan begint de heer ook wat te ontdooien.
Ook begint hij wat te neuriën. Dat gaat zo een tijdje door en het begint steeds luider te klinken. En dan gebeurt iets
wonderlijks. We fietsen tussen de toeristen door en hij begint uit volle borst “Ik ben een
smokkelaar” te zingen. Gevolgd door een aria uit een Italiaanse opera. De vrouw begint mee
te zingen en zo rijden we verder door het park, nagekeken door vrolijk lachende mensen. Op
een gegeven moment zet hij “Ave Maria” in en fiets ik genietend en met kippenvel door het
park richting Berenkuil. Dan pakt hij uit met “Iech höb gewach” van Beppy Kraft waarin de
“Berekoil” voorkomt en “….en iech wou miech verdrinke, mèh kos zeet zinke…” en gaan we,
alle drie zingend terug richting Scharwyerveld.
Hoe kun je nog duidelijker te weten komen dat de mensen genieten van zo’n tochtje?
Een van de meest aparte en voldoening gevende ritten die ik in mijn eerste jaar bij FAJ heb
meegemaakt!
Pie Theunissen, FAJ Maastricht