In de riksja bij Fietsen Alle Jaren horen onze piloten de meest bijzondere verhalen van hun passagiers. Het zou zonde zijn als die verloren gaan. Daarom worden deze verhalen opgetekend, zodat iedereen kan ervaren hoe mooi Fietsen Alle Jaren en onze passagiers zijn. Deze keer: Wim Stallinga uit Leeuwarden.
Even terugspoelen naar augustus 2016. Het is zomer en Fietsen Alle Jaren (FAJ) is nog nauwelijks bekend in Nederland. Bijna alleen in Nijmegen rijden riksja’s rond. Maar daar komt verandering in. Fietsen Alle Jaren Leeuwarden heeft zijn eerste rit en de ster van de show is Wim Stallinga.
Wim is een van de bewoners van Wooncentrum Abbingahiem en actief in de cliëntenraad. Mede daarom werd hij voorgedragen als passagier voor de eerste rit toen Albert van Dijk van FAJ Leeuwarden aanklopte om zo iemand te vinden. ‘Er was meteen een klik. Als je elkaar niet kent en samen wat gaat doen, dan ga je met elkaar praten en elkaar waarderen. En dan ontstaat vriendschap. Ik was de eerste keer wel Alberts naam vergeten. Maar een ezelsbruggetje was al snel gevonden: koning Albert van België.’ Wim zegt het als Albèr, echt op z’n Belgisch.
‘Je had een fiets’
Toch komt hij niet uit België, maar uit Amsterdam. Niet dat hij daar veel was, want hij was binnenvaartschipper. Hij begon met stukgoederen. ‘Dat is alles wat per stuk verpakt zit: kleding, meubels en machineonderdelen bijvoorbeeld. Later ging ik over op zand en grind; bouwmaterialen. Dat gebruiken ze voor sluizen, stuwen en andere bouwprojecten. Ik kwam in verschillende landen, vooral België en Duitsland. En Nederland natuurlijk.’
‘Ik ging ook wel met de fiets op pad om de omgeving te bekijken als er geladen en gelost werd. Of in het weekend, want dan werd er niet gelost en moest je wachten. Nu heeft iedereen een auto aan boord, maar toen was dat helemaal niet zo. Je had een fiets. Als ik nog eens ergens naartoe zou gaan waar ik toentertijd ben geweest, dan zou ik naar België gaan, vanwege de heuvels. Of naar Frankrijk, want daar heb je die ook.’
‘Ga nooit schoonmaken als het duister is’
In 1970 gooide Wim het roer compleet om. Hij verhuisde naar Leeuwarden en werd chef facilitair bij het ziekenhuis. ‘Toentertijd heette dat Triotel, want ze hadden drie afdelingen: ziekenhuis, verpleeghuis en verzorgingshuis. Ik werkte bij het ziekenhuis, het Diaconessenhuis op de Noordersingel. Dat is er nu niet meer. De drie afdelingen werden een ziekenhuis. De verzorging is weg en van de verpleging is alleen de revalidatieafdeling over. En het heet nu MCL Noorderbreedte. Medisch Centrum Leeuwarden dus, maar iedereen noemt het MCL.’
Het werk in het ziekenhuis was wel heel wat anders dan het varen, moet Wim toegeven. ‘Varen is echt zelfstandig werk. Je moet snel in je eentje beslissingen kunnen nemen. In het ziekenhuis werkte ik juist met mensen; ik moest ze aansturen. Ik herinner me ook nog een keer dat ik een man in dienst had die niet zo slim was. Er zat een vlek op de vloer, en die ging maar niet weg. Daar hadden we dan allerlei middelen voor en als laatste redmiddel een schuurmachine. Maar zelfs daarmee ging de vlek niet weg. Het bleek een schaduw van een lamp te zijn. Als de lamp uit is, is de vlek weg, ja, maar ga nooit schoonmaken als het duister is. Altijd als het licht is.’
Als hoofd van de schoonmaakploeg kwam Wim zo’n beetje overal in het ziekenhuis. ‘We deden de operatiekamers, de ziekenhuisapotheek en zelfs het knekelhuis. Ik had er zelfs de moedersleutel van. Maar er was ook geheimhouding: je mocht niet alles wat je zag vertellen.’ En dat doet Wim dus ook niet, ook nu nog.
Wel voegt hij toe dat de schoonmakers de fietsenkelder ook schoonhielden. Tegenwoordig is het niet meer zo normaal om op de fiets naar het ziekenhuis te komen. ‘Maar toen kwamen de meeste mensen met de fiets. Ik zelf ook, dat was tien minuten tot een kwartiertje fietsen.’
De PR-man
Inmiddels is zelf fietsen er helaas niet meer bij, want Wim kreeg een evenwichtsstoornis. ‘Zelf fietsen is nu niet meer verantwoord. Gelukkig heb ik een scootmobiel. Die is elektrisch, dus dat is fantastisch! Maar daar rij je geen tachtig kilometer per uur meer mee. Gewoon rijden en door de bochten kalm aan dus, net als de riksja. Maar die heeft drie wielen en ik heb er nog vier!’
‘Ik ga niet zo vaak mee met de riksja, maar ik word standaard gevraagd voor evenementen en ga dan altijd mee. Bijvoorbeeld, wat was dat ook al weer? De Elfwegentocht, geloof ik. Daar gingen heel veel fietsen en andere vervoersmiddelen mee en de riksja dus ook. Ik ben ook een keer mee geweest naar een lichtfestijn bij de Oldehove, toen Leeuwarden culturele hoofdstad was. Dat was prachtig, mooi om mee te maken. Maar het was wel heel druk. Alleen met de scootmobiel zou ik er niet naartoe zijn gegaan, met al die mensen. Gelukkig is Albert, de riksjapiloot, een goede chauffeur.’
Ook bij fotosessies met de riksja is Wim van de partij. ‘Ik ben de PR-man van Fietsen Alle Jaren Leeuwarden,’ grapt hij. ‘Ik probeer ook andere bewoners van het verpleeghuis waar ik woon over te halen om mee te gaan. Bijvoorbeeld de overbuurman. Die wil alleen mee bij goed weer, als het niet te koud is. Het is gezellig om dan samen te gaan, dus daar maak ik tijd voor vrij.’
‘Elk jaargetijde is anders’
Wat de ritten betreft kan Wim overal van genieten. ‘Elk ritje ken ik nog uit mijn hoofd en heeft zijn aparte dingen. Je praat ook met de bestuurder. Wat vindt die er nou van? En dan vertelt de bestuurder ook. Dat is best leuk. Omdat Albert wist dat ik heb gevaren, heeft hij me ook een keer meegenomen naar Bergum, naar het Prinses Margrietkanaal om te kijken naar de schepen. Op dat kanaal voer ik vroeger ook.’
Sowieso gaat Wim het liefst het buitengebied in, en als het even kan in zo veel mogelijk verschillende seizoenen. ‘Ik hou van de natuur. Buitenaf kan je kijken naar de weilanden en boerderijen. Ik vind het mooi om de gewassen te zien groeien. Je kunt het echt waarnemen en elk jaargetijde is anders. De herfst is mijn favoriet, vanwege alle mooie kleuren. Maar ook het voorjaar is prachtig, met al het groen. Eigenlijk kan ik genieten van alle jaargetijden. Ze hebben allemaal hun mooie en minder mooie kanten.’
Wim Stallinga en Albert van Dijk bij Leen een Fries _________________________________
Dit interview heeft plaatsgevonden via Skype.
Ben je of ken je ook iemand die de meest bijzondere verhalen te vertellen heeft tijdens de riksjatocht? Neem dan contact op met mij via s.hoeks@fietsersbond.nl. Ik kom graag een keer langs voor een interview!